Istnieje co najmniej kilka znaczących rankingów zielonych państw, obejmujących zarówno Unię Europejską, jak i cały świat. Wśród najważniejszych wymienić należy Environmental Performance Index, prowadzony przez Uniwersytet w Yale, oraz Climate Change Performance Index niemieckiej fundacji Germanwatch, NewClimate Institute i Climate Network. Pierwszy obejmuje analizę skutków w poszczególnych krajach w trzech wymiarach: zmiany klimatycznej, żywotności ekosystemu i poziomu zdrowia związanego ze stanem środowiska. Wynik jest uśrednieniem 32 mierników. Z kolei drugi jest prostszy i opiera się na czterech subindeksach: pomiaru emisji gazów cieplarnianych, udziału OZE w miksie energetycznym, zużyciu energii oraz jakościowej ocenie polityki klimatycznej.
Wymienione rankingi łączy to, że opierają się na wybranych kilku, najbardziej kluczowych wskaźnikach, spośród których najważniejsze są te opisujące status katastrofy klimatycznej (z naciskiem na poziom emisji gazów cieplarnianych). Oferują one klarowny obraz tego, jak wygląda wkład państw w globalny poziom zanieczyszczeń. Ponadto ponieważ ujmują większość lub wszystkie kraje świata, pozwalają na szczegółowe porównania ich osiągów i słabych stron. Indeksy te nie ujmują jednak kompleksowości polityki klimatycznej ani działania aktorów społecznych. Tymczasem zależność współczesnych społeczeństw i gospodarek od energii elektrycznej i cieplnej jest tak duża, że każda zmiana w zakresie jej pozyskiwania skutkuje konsekwencjami w licznych obszarach życia, zarówno w przypadku poszczególnych jednostek, jak i całych grup społecznych i instytucji. Od energii zależą: organizacja produkcji przemysłowej, zasoby żywnościowe, podtrzymanie komfortu życia, możliwości transportowe, aktywności podejmowane w wolnym czasie etc. Ta złożoność oznacza także, że polityka energetyczna musi być przedmiotem refleksji i działania różnych podmiotów. Ten ranking zielonych państw Unii Europejskiej zmierza do uchwycenia tej złożoności. Jego dwa podstawowe komponenty obrazują stan wyjściowy (w tym stopień zanieczyszczenia klimatu gazami cieplarnianymi) oraz wysiłki podejmowane przez władze publiczne, sektor prywatny i obywateli. W ten sposób ujmujemy zarówno czynniki zależne, jak i niezależne od aktorów społecznych. Nasz ranking pozwala też wyróżnić te kraje, które borykają się z konsekwencjami dekad zaniedbań i niekorzystnych środowiskowych warunków wyjściowych (np. zimny klimat przekłada się na większe zużycie energii), ale mimo to starają się wpłynąć pozytywnie na stan klimatu.
Z raportu wynika, że na czele rankingu znalazła się Malta - najmniejszy kraj Unii Europejskiej (59,4 na 100 możliwych punktów). Kraj osiągnął swój wynik głównie dzięki wysiłkom przedsiębiorstw i obywateli na rzecz ochrony środowiska. Są one znacznie bardziej aktywne niż samo państwo. Przedsiębiorcy wydają na inwestycje w technologie przyjazne dla klimatu ponad 12 razy więcej niż przeciętny przedsiębiorca w Unii Europejskiej.
Mała wyspa znalazła się w pierwszej dziesiątce krajów o najmniejszym wpływie na klimat, zdobywając ponad 90 na 100 możliwych punktów. Jako kraj o ciepłym klimacie, wysoko rozwiniętej gospodarce (odchodzącej od przemysłu w kierunku usług finansowych i turystyki) oraz dobrze rozwiniętym zakresie usług publicznych, Malta oferuje swoim obywatelom wysoką jakość życia.
Według raportu "Europa wobec katastrofy klimatycznej" przygotowanego przez Fundację Schumana i Fundację Adenauera, stan środowiska w Polsce jest najgorszy w całej Unii Europejskiej. Kraj nad Wisłą znajduje się w trójce państw o najwyższej śmiertelności spowodowanej zanieczyszczeniem powietrza.
